اشعار

از سوزِ تب تـوانی به پیکـر نـداشتی            فکری به غیر فاطمه در سر نداشتی

یـادِ خـدیجه می کـنـی و آه می کشی            یعنی که تاب دوریِ هـمـسـر نداشتی

کم گریه کن که گریه امانت بریده است           گـویا که وقت رفـتـن بـابـا رسیده است

حق داری ازغمش به سر و سینه میزنی           چون مثل او کسی به دوعالم ندیده است

در مــاتــم فــراق پــدر گــریه میکـنم          همراه شمس و نجم و قمرگریه میکنم

شب ها و روزها ز غمش مویه میکنم          تا آخــرین  تــوان بصــر گریه میکنم

بسكه از آه، دل شـعـلـه ورت ميسوزد          با تــمــاشـاي تو قـلب پـدرت ميسوزد

اي جگر گوشۀ من شعله مزن بر جگرم          جگرم سوخت ز بسكه جگرت ميسوزد

 دختـرم گــریــۀ تو پشت مــرا میشکند            بیش از این گریه نکن قلب خدا میشکند

رحم کن بر دل خود آب شدی از گریه            بغض سربسته از این حال وهوا میشکند

داغی اگر نبود که گریان نمی شدیـم            لطــفی اگــر نبود مسلمان نمی شدیم

یا ایّــهــا الــرّســول بـدون دعـای تو            از پیروان عترت و قرآن نمی شدیم